برج پيزا ايتاليا
جالبترين و قديمي‌ترين برج جهان با ۸۵ متر طول و ۱۴۵۰۰ تن وزن در دوره رنسانس در شهر پيزا در ايالت توسكني كشور ايتاليا در طول ۱۷۶ سال ساخته شد
هدف ازساخت اين برج، استقرار يك ساعت بزرگ بر بالاي آن بود اما اين بنا مدتي بعد از احداث انحراف يافت و اكنون به همان صورت باقيست. برج پيزا ۵۵ متر ارتفاع دارد و هر سال برميزان انحراف آن افزوده ميشود.
برج كج پيزاي ايتاليا با وجودي كه تنها برج كج جهان نيست، ولي مشهورترين آن در كل جهان ميباشد. اين برج هر سال ۲٫۵ سانتيمتر به سمت زمين كج ميشود و احتمال مي‌رود تا ۸۰ سال ديگر سقوط كند.
طبقه اشراف براي رقابت با يكديگر مشهورترين هنرمندان و معماران را مأمور ساختن شاهكاري معماري مي‌كردند. در قرن دوازدهم، اهالي شهر پيزا تصميم گرفتند كليساي آنها برجي داشته باشد كه برج سينت مارك را تحت تأثير قرار دهد.
پس از آن كه پايه‌هاي بنا حفر شد، معماري كارآزموده به نام بونامو كه مسئول ساختمان اين برج بود، نخستين سنگ آن را در سال ۱۱۷۴ ميلادي بنا نهاد. اما پيش از آنكه ارتفاع برج به ۱۲ متر برشد، مشخص شد كه برج به ميزان زيادي منحرف شده است.
در سال ۱۲۳۴ از معمار ديگري به نام بناناتو خواسته شد تا ساختمان برج را تمام كند. او چهارمين سقف بنا را به پايان رساند و آن را نيمه تمام گذارد.
سپس معمار ديگري رشته كار را بدست گرفت و طبقات پنجم و ششم را تمام كرد، اما پايه اصلي همچنان منحرف مي‌شد. تقريبا يك قرن بعد، معماري به نامپيزانو ساختمان آخرين بالكن را به پايان رساند و ناقوس برج را در نزديك مركز ثقل نصب كرد.
در گذشته تصور مي‌شد كه كجي برج پيزا بخشي از طرح اوليه آن بوده است ولي امروزه دانشمندان ثابت كردند كه اين مساله صحت ندارد. ساخت اين برج به صورت عمودي طراحي شده بود ولي در طول ساخت آن به تدريج كج شد.
اين برج به دليل كجي و زيبايي خاصي كه دارد از سال ۱۱۷۴ تاكنون هميشه كانون توجه همگان بوده است. در طول ساخت اين برج تلاش‌هاي زيادي انجام گرفت تا با بكارگيري مصالح ساختماني خاص جلوي كج شدن آن گرفته شود.
بعدها ستون‌ها و ديگر بخش‌هاي تخريب شده برج بيشتر از يك بار جايگزين شدند و امروزه زيرساخت‌هاي جديدي براي كم كردن ميزان كج شدن برج و افزايش طول عمر آن به كار گرفته ميشود.
برج كج پيزا با ۸۶۳/۵۵ متر ارتفاع در ۸ طبقه ساخته شده است. قطر بيروني اين بنا ۴۸۴/۱۵ متر و قطر داخلي ۳۶۸/۷ متر است. ضخامت ديوارهاي پايه آن ۰۸/۴ متر است و وزن آن حدود ۵۰۰/۱۴ تن برآورد ميشود.
جهت شيب اين برج در فاصله سالهاي ۱۱۷۴ تا ۱۲۵۰ به سمت شمال و از سال ۱۲۷۲ تا سال ۱۹۹۷ به سمت جنوب متمايل بوده است تا سال ۱۹۹۷، اين برج ۲/۵ متر نسبت به سطح افق كج شده است.
ناقوس اين برج ۵/۳ تن وزن دارد. اين برج در پشت كليساي بزرگ شهر پيزا واقع شده است و ساخت اين برج در سه مرحله انجام گرفته است.
ساخت اولين طبقه اين برج ناقوس كه سنگ‌هاي مرمر سفيدرنگ در آن به كار رفته است از نهم آگوست ۱۱۷۴ دوران پيروزي‌هاي نظامي و خوشبختي شروع شد. اولين طبقه اين برج از ستون‌هايي كه به صورت دايره‌وار در كنار هم قرار گرفته بودند، تشكيل شده بود كه در جهت مقابل تاق‌هاي بي‌روزنه خم شده بودند.
بعد از اينكه طبقه سوم اين برج در سال ۱۱۷۸ ساخته شد به دليل اينكه ۳ متر در كارهاي زيرساختي آن اشتباه شده بود، برج كج شد. البته طرح اين برج از آغاز نقص داشت.
با درگير شدن بيزانس در جنگ با جنوا، لوكا و فلورانس ادامه ساخت اين برج به مدت ۱۰۰ سال با تعليق رو به رو شد. در سال ۱۱۹۸ چند ساعت به طور موقت روي اين بناي ناتمام نصب شد.
در سال ۱۲۷۲ ساخت اين بنا توسط معماري به نام «جيواني‌دي‌سيمونه» از سر گرفته شد. ۴ طبقه بدين ترتيب ساخته شد. مجددا در سال ۱۲۸۴ با شكست بيزانس در جنگ ساخت بنا متوقف شد.
در سال ۱۳۷۲ آخرين طبقه آن كه محل قرار گرفتن ناقوس بود توسط توماسودي آندرا پيزانو ساخته شد و ناقوس در محل خود قرار گرفت.
وي در تلفيق عناصر گوتيك به كار گرفته شده در جايگاه ناقوس با سبك رومانسك (معماري اروپايي قرن‌هاي يازدهم و دوازدهم كه به تقليد از معماري رومي داراي تاق‌هاي ضربي و ديوارهاي ضخيم بود) برج موفق عمل كرد.
در بالاترين نقطه اين برج ۷ ناقوس وجود دارد كه هر كدام يكي از نوت‌هاي موسيقي را دارد و بزرگترين آنها در سال ۱۶۵۵ نصب شده است.
در سال ۱۸۳۸ معماري به نام الساندرو دلا گرادسكا گذرگاهي در اطراف اين برج حفر كرد كه اين امر موجب افزايش كج شدن اين برج شد.
بنبتو موسوليني دستور داد تا اين برج را به حالت عمودي برگردانند به همين خاطر درپاي آن بتون ريخته شد كه اين امر منجر به فرو رفتن برج در سطح زمين شد. در طول جنگ جهاني دوم ارتش آمريكا دستور تخريب تمامي برج‌هاي ايتاليا را داد كه برج پيزا در دقيقه آخر از اين خطر در امان ماند.
در ۲۷ فوريه ۱۹۶۴ دولت ايتاليا براي جلوگيري از سقوط اين برج درخواست كمك كرد. يك گروه از مهندسان، رياضيدانان و تاريخدانان در جزاير آزور گرد هم آمدند تا راه‌هاي پا بر جا نگه داشتن و استحكام برج را بررسي كنند.
بعد از دو دهه كار و فعاليت روي اين پروژه، برج در ژانويه ۱۹۹۰ به روي عموم بسته شد. در طول اين مدت ناقوس‌هاي برج براي كم شدن از وزن‌شان از محل خودجا‌به‌جا شدند.
روش‌هاي بسياري براي پا بر جا نگه‌داشتن برج پيشنهاد شده كه از آن جمله مي‌توان به استفاده از وزنه‌هاي ۸۰۰ تني سربي درپاي آن اشاره كرد. راه‌حل نهايي براي پيشگيري از كج شدن بيشتر برج انتقال ۳۸ متر مكعب از سطح بر آمده زير آن بود. طبق آخرين اطلاعات اين برج تا ۳۰۰ سال ديگر پا بر جا خواهد بود.
بر طبق يك افسانه گاليلئو گاليله كه خودش نيز يك پيزايي بود، آزمايشاتش در مورد سقوط آزاد را نيز در بالاي اين برج انجام داد. اين برج به اين ترتيب، به نشان اصلي شهر پيزا تبديل شد و سال ۱۹۸۷ نيز توسط يونسكو به ميراث فرهنگي پيوست.
از ۷ ژانويه سال ۱۹۹۰ بازديد از اين برج توسط توريستان ممنوع شد. چون خطر ريزش آن افزايش پيدا كرده بود. پس از ۱۲ سال و كمي راست‌سازي برج از ۱۵ دسامبر ۲۰۰۱، ديدار از اين برج ۱۴،۵۰۰ تُني مجدداً توسط بازديد‌كنندگان آزاد شد.
مهندسان و دانشمندان اعلام كردند ديگر خطر سقوط، برج كج پيزا را تهديد نمي‌كند، چرا كه كميته حفظ اين بنا نام گزارش ۱۰۰۰ صفحه‌اي‌اش را كه تمامي تلاش‌هاي حفظ اين بنا در آن ذكر شده «برج ترميم شد» گذاشته است.
اين افراد معتقد هستند خميدگي اين بناي دوران قرون وسطي به حالت ايستا درآمده است. هرچند اين برج هرگز به حالت صاف درنخواهد آمد و دليلش هم از بين رفتن جاذبه توريستي آن است اما دو دهه كار و تلاش كميته حافظت از برج كج بالاخره معماي ۸۰۰ ساله تمايل اين ميراث فرهنگي جهاني به سمت شمال را حل كرد.
طبق گزارشي كه در تلگراف به چاپ رسيد «جان برلند»، پرفرسور۷۲ ساله بريتانيايي مهندسي خاك ثابت كرده كه دليل ناپايداري اين برج سفره آب زيرزميني متحركي زير سطح نرم پايه ۲۰۰ متر مربعي اين برج است.
با توجه به اين مسئله اين پرفسور به همراه گروه حفظ و مرمت آثار باستاني‌اش بودجه‌اي بالغ بر ۳۹ ميليون دلار را صرف پيدا كردن راهي ابداعي براي جلوگيري از سقوط اين برج كردند.
اين گروه از سال ۱۹۹۰ مشغول به كار شدند اما چندبار احتمالات اشتباه آنها را به بيراهه منتهي كرد. در سال ۱۹۹۲ اين گروه با استفاده از تاندون‌هاي فولادي سعي كردند برج پيزا را ثابت نگه دارند، در سال ۱۹۹۳ شمش‌هايي از جنس سرب و بست‌هاي تنومند نيز به اين تاندون‌ها اضافه كردند كه اين مسئله موجب نارضايتي مردم شد.
بالاخره در سال ۱۹۹۵ برلند كمي به راه حل مسئله نزديك شد. او متوجه شد جيمز تروبشاو، مهندس دوران ويكتوريا در سال ۱۸۳۲ براي برطرف كردن خميدگي برج كليساي سينت چاد از نقره استفاده كرده است.
او تركيبي شامل نقره را در سمت شمالي برج جاسازي كرد، درست در جهت مقابل زاويه خميدگي، اين مسئله موجب شد تا جاذبه در سمت مخالف خميدگي سنگيني و از خم شدن بيشتر برج جلوگيري كند. اين شيوه همچنين در برابر حركت سفره آب زيرزميني نيز ساختمان را پايدار و ثابت نگه مي‌دارد.
هنگامي كه تنها ساخت ۳ طبقه پاييني برج به پايان رسيده بود و پيش از آنكه ارتفاع برج به ۱۲ متر برسد، اين برج خميدگي خودش را نشان داد. از آن زمان تا كنون انحراف و خميدگي برج ادامه دارد.
انفجار بيش از يك هزار بمب در جنگ جهاني دوم در اين شهر و وقوع حدود ۱۰۰ زلزله خفيف و شديد در اين منطقه، نتوانسته است برج كج را به زمين بيندازد.
هدف ازساخت اين برج، استقرار يك ساعت بزرگ بر بالاي آن بود اما اين بنا مدتي بعد از احداث انحراف يافت و اكنون به همان صورت باقيست. برج پيزا ۵۵ متر ارتفاع دارد و هر سال برميزان انحراف آن افزوده ميشود.
برج كج پيزاي ايتاليا با وجودي كه تنها برج كج جهان نيست، ولي مشهورترين آن در كل جهان ميباشد. اين برج هر سال ۲٫۵ سانتيمتر به سمت زمين كج ميشود و احتمال مي‌رود تا ۸۰ سال ديگر سقوط كند.
طبقه اشراف براي رقابت با يكديگر مشهورترين هنرمندان و معماران را مأمور ساختن شاهكاري معماري مي‌كردند. در قرن دوازدهم، اهالي شهر پيزا تصميم گرفتند كليساي آنها برجي داشته باشد كه برج سينت مارك را تحت تأثير قرار دهد.
پس از آن كه پايه‌هاي بنا حفر شد، معماري كارآزموده به نام بونامو كه مسئول ساختمان اين برج بود، نخستين سنگ آن را در سال ۱۱۷۴ ميلادي بنا نهاد. اما پيش از آنكه ارتفاع برج به ۱۲ متر برشد، مشخص شد كه برج به ميزان زيادي منحرف شده است.
در سال ۱۲۳۴ از معمار ديگري به نام بناناتو خواسته شد تا ساختمان برج را تمام كند. او چهارمين سقف بنا را به پايان رساند و آن را نيمه تمام گذارد.
سپس معمار ديگري رشته كار را بدست گرفت و طبقات پنجم و ششم را تمام كرد، اما پايه اصلي همچنان منحرف مي‌شد. تقريبا يك قرن بعد، معماري به نامپيزانو ساختمان آخرين بالكن را به پايان رساند و ناقوس برج را در نزديك مركز ثقل نصب كرد.
در گذشته تصور مي‌شد كه كجي برج پيزا بخشي از طرح اوليه آن بوده است ولي امروزه دانشمندان ثابت كردند كه اين مساله صحت ندارد. ساخت اين برج به صورت عمودي طراحي شده بود ولي در طول ساخت آن به تدريج كج شد.
اين برج به دليل كجي و زيبايي خاصي كه دارد از سال ۱۱۷۴ تاكنون هميشه كانون توجه همگان بوده است. در طول ساخت اين برج تلاش‌هاي زيادي انجام گرفت تا با بكارگيري مصالح ساختماني خاص جلوي كج شدن آن گرفته شود.
بعدها ستون‌ها و ديگر بخش‌هاي تخريب شده برج بيشتر از يك بار جايگزين شدند و امروزه زيرساخت‌هاي جديدي براي كم كردن ميزان كج شدن برج و افزايش طول عمر آن به كار گرفته ميشود.
برج كج پيزا با ۸۶۳/۵۵ متر ارتفاع در ۸ طبقه ساخته شده است. قطر بيروني اين بنا ۴۸۴/۱۵ متر و قطر داخلي ۳۶۸/۷ متر است. ضخامت ديوارهاي پايه آن ۰۸/۴ متر است و وزن آن حدود ۵۰۰/۱۴ تن برآورد ميشود.
جهت شيب اين برج در فاصله سالهاي ۱۱۷۴ تا ۱۲۵۰ به سمت شمال و از سال ۱۲۷۲ تا سال ۱۹۹۷ به سمت جنوب متمايل بوده است تا سال ۱۹۹۷، اين برج ۲/۵ متر نسبت به سطح افق كج شده است.
ناقوس اين برج ۵/۳ تن وزن دارد. اين برج در پشت كليساي بزرگ شهر پيزا واقع شده است و ساخت اين برج در سه مرحله انجام گرفته است.
ساخت اولين طبقه اين برج ناقوس كه سنگ‌هاي مرمر سفيدرنگ در آن به كار رفته است از نهم آگوست ۱۱۷۴ دوران پيروزي‌هاي نظامي و خوشبختي شروع شد. اولين طبقه اين برج از ستون‌هايي كه به صورت دايره‌وار در كنار هم قرار گرفته بودند، تشكيل شده بود كه در جهت مقابل تاق‌هاي بي‌روزنه خم شده بودند.
بعد از اينكه طبقه سوم اين برج در سال ۱۱۷۸ ساخته شد به دليل اينكه ۳ متر در كارهاي زيرساختي آن اشتباه شده بود، برج كج شد. البته طرح اين برج از آغاز نقص داشت.
با درگير شدن بيزانس در جنگ با جنوا، لوكا و فلورانس ادامه ساخت اين برج به مدت ۱۰۰ سال با تعليق رو به رو شد. در سال ۱۱۹۸ چند ساعت به طور موقت روي اين بناي ناتمام نصب شد.
در سال ۱۲۷۲ ساخت اين بنا توسط معماري به نام «جيواني‌دي‌سيمونه» از سر گرفته شد. ۴ طبقه بدين ترتيب ساخته شد. مجددا در سال ۱۲۸۴ با شكست بيزانس در جنگ ساخت بنا متوقف شد.
در سال ۱۳۷۲ آخرين طبقه آن كه محل قرار گرفتن ناقوس بود توسط توماسودي آندرا پيزانو ساخته شد و ناقوس در محل خود قرار گرفت.
وي در تلفيق عناصر گوتيك به كار گرفته شده در جايگاه ناقوس با سبك رومانسك (معماري اروپايي قرن‌هاي يازدهم و دوازدهم كه به تقليد از معماري رومي داراي تاق‌هاي ضربي و ديوارهاي ضخيم بود) برج موفق عمل كرد.
در بالاترين نقطه اين برج ۷ ناقوس وجود دارد كه هر كدام يكي از نوت‌هاي موسيقي را دارد و بزرگترين آنها در سال ۱۶۵۵ نصب شده است.
در سال ۱۸۳۸ معماري به نام الساندرو دلا گرادسكا گذرگاهي در اطراف اين برج حفر كرد كه اين امر موجب افزايش كج شدن اين برج شد.
بنبتو موسوليني دستور داد تا اين برج را به حالت عمودي برگردانند به همين خاطر درپاي آن بتون ريخته شد كه اين امر منجر به فرو رفتن برج در سطح زمين شد. در طول جنگ جهاني دوم ارتش آمريكا دستور تخريب تمامي برج‌هاي ايتاليا را داد كه برج پيزا در دقيقه آخر از اين خطر در امان ماند.
در ۲۷ فوريه ۱۹۶۴ دولت ايتاليا براي جلوگيري از سقوط اين برج درخواست كمك كرد. يك گروه از مهندسان، رياضيدانان و تاريخدانان در جزاير آزور گرد هم آمدند تا راه‌هاي پا بر جا نگه داشتن و استحكام برج را بررسي كنند.
بعد از دو دهه كار و فعاليت روي اين پروژه، برج در ژانويه ۱۹۹۰ به روي عموم بسته شد. در طول اين مدت ناقوس‌هاي برج براي كم شدن از وزن‌شان از محل خودجا‌به‌جا شدند.
روش‌هاي بسياري براي پا بر جا نگه‌داشتن برج پيشنهاد شده كه از آن جمله مي‌توان به استفاده از وزنه‌هاي ۸۰۰ تني سربي درپاي آن اشاره كرد. راه‌حل نهايي براي پيشگيري از كج شدن بيشتر برج انتقال ۳۸ متر مكعب از سطح بر آمده زير آن بود. طبق آخرين اطلاعات اين برج تا ۳۰۰ سال ديگر پا بر جا خواهد بود.
بر طبق يك افسانه گاليلئو گاليله كه خودش نيز يك پيزايي بود، آزمايشاتش در مورد سقوط آزاد را نيز در بالاي اين برج انجام داد. اين برج به اين ترتيب، به نشان اصلي شهر پيزا تبديل شد و سال ۱۹۸۷ نيز توسط يونسكو به ميراث فرهنگي پيوست.
از ۷ ژانويه سال ۱۹۹۰ بازديد از اين برج توسط توريستان ممنوع شد. چون خطر ريزش آن افزايش پيدا كرده بود. پس از ۱۲ سال و كمي راست‌سازي برج از ۱۵ دسامبر ۲۰۰۱، ديدار از اين برج ۱۴،۵۰۰ تُني مجدداً توسط بازديد‌كنندگان آزاد شد.
مهندسان و دانشمندان اعلام كردند ديگر خطر سقوط، برج كج پيزا را تهديد نمي‌كند، چرا كه كميته حفظ اين بنا نام گزارش ۱۰۰۰ صفحه‌اي‌اش را كه تمامي تلاش‌هاي حفظ اين بنا در آن ذكر شده «برج ترميم شد» گذاشته است.
اين افراد معتقد هستند خميدگي اين بناي دوران قرون وسطي به حالت ايستا درآمده است. هرچند اين برج هرگز به حالت صاف درنخواهد آمد و دليلش هم از بين رفتن جاذبه توريستي آن است اما دو دهه كار و تلاش كميته حافظت از برج كج بالاخره معماي ۸۰۰ ساله تمايل اين ميراث فرهنگي جهاني به سمت شمال را حل كرد.
طبق گزارشي كه در تلگراف به چاپ رسيد «جان برلند»، پرفرسور۷۲ ساله بريتانيايي مهندسي خاك ثابت كرده كه دليل ناپايداري اين برج سفره آب زيرزميني متحركي زير سطح نرم پايه ۲۰۰ متر مربعي اين برج است.
با توجه به اين مسئله اين پرفسور به همراه گروه حفظ و مرمت آثار باستاني‌اش بودجه‌اي بالغ بر ۳۹ ميليون دلار را صرف پيدا كردن راهي ابداعي براي جلوگيري از سقوط اين برج كردند.
اين گروه از سال ۱۹۹۰ مشغول به كار شدند اما چندبار احتمالات اشتباه آنها را به بيراهه منتهي كرد. در سال ۱۹۹۲ اين گروه با استفاده از تاندون‌هاي فولادي سعي كردند برج پيزا را ثابت نگه دارند، در سال ۱۹۹۳ شمش‌هايي از جنس سرب و بست‌هاي تنومند نيز به اين تاندون‌ها اضافه كردند كه اين مسئله موجب نارضايتي مردم شد.
بالاخره در سال ۱۹۹۵ برلند كمي به راه حل مسئله نزديك شد. او متوجه شد جيمز تروبشاو، مهندس دوران ويكتوريا در سال ۱۸۳۲ براي برطرف كردن خميدگي برج كليساي سينت چاد از نقره استفاده كرده است.
او تركيبي شامل نقره را در سمت شمالي برج جاسازي كرد، درست در جهت مقابل زاويه خميدگي، اين مسئله موجب شد تا جاذبه در سمت مخالف خميدگي سنگيني و از خم شدن بيشتر برج جلوگيري كند. اين شيوه همچنين در برابر حركت سفره آب زيرزميني نيز ساختمان را پايدار و ثابت نگه مي‌دارد.
هنگامي كه تنها ساخت ۳ طبقه پاييني برج به پايان رسيده بود و پيش از آنكه ارتفاع برج به ۱۲ متر برسد، اين برج خميدگي خودش را نشان داد. از آن زمان تا كنون انحراف و خميدگي برج ادامه دارد.
انفجار بيش از يك هزار بمب در جنگ جهاني دوم در اين شهر و وقوع حدود ۱۰۰ زلزله خفيف و شديد در اين منطقه، نتوانسته است برج كج را به زمين بيندازد.
